De parkeend is het resultaat van een kruising tussen de wilde eend en de gekweekte eend. Soms zijn ze wat groter dan de wilde eend, maar altijd is het verenkleed anders dan bij de wilde eend. Als een gekweekte eend ontsnapt en hij komt in een groep wilde eenden terecht, dan is de invloed van het kweken al na 4 tot 6 generaties volledig verdwenen. In parken kan de verschijningsvorm veel langer standhouden, omdat er meer "halfbloedjes" zijn en door de aanvoer van nieuwe ontsnapte of vrijgelaten gekweekte eenden. In het buitengebied kom je veel minder parkeenden tegen dan in stadsparken en stadsvijvers. Parkeenden zijn vaak nog minder schuw dan wilde eenden. Voor het overige verschilt de levenswijze van in vrijheid levende parkeenden niet of nauwelijks van die van de wilde eenden, al zijn parkeenden vaak wat meer honkvast en is het broedseizoen langer.
De parkeend wordt ook wel stadseend genoemd, vergelijkbaar dus met de stadsduif. De echte vogelaar noemt hem soepeend. Niet vanwege gastronomische genoegens, maar omdat de vogelaars alleen geïnteresseerd zijn in wilde vogels. Zien zij een parkeend, dan tellen zij die niet mee en noemen hem "niet veel soeps".
Zoals bij veel eenden is er een groot verschil tussen het mannetje en het vrouwtje. Het vrouwtje is vrij saai: bijna helemaal bruin. Het mannetje is veelkleurig.
