Zwarte Bonenluis Aphis fabae
Bladluizen behoren tot de gruwel van elke tuinliefhebber. Trouwens niet alleen buitenshuis maken zij de plantenliefhebber gek: ook binnenshuis kunnen ze plotseling massaal optreden. Vaak merk je dat het eerst aan het feit dat de vensterbank 'pikt'. De reden voor dat plakkerige is, dat de luizen een zoetige substantie uitscheiden. We noemen die stof honingdauw. Daar zijn mieren verzot op. Deze komen op de kolonies bladluizen af om het zoete goedje te verzamelen. Ze beschermen de luizen zelfs tegen een heleboel vijanden. Bij sommige luizensoorten helpt het om op het achterlijf van de luis te kloppen: er komt dan nog meer honingdauw. Mieren weten dat en 'melken' zo de luizen. Soms gaan mieren nog verder door voor de winter de eitjes van bepaalde bladluizen mee te nemen het nest in. Daar overwinteren de eieren in alle veiligheid van het mierennest. In het voorjaar zetten de mieren de eieren weer op de waardplant. Luizen zijn het ergst in warme vochtige zomers. Vooral rozen en goudsbloemen trekken vaak erg veel bladluizen aan. De zwarte bonenluis is één van de meest voorkomende. Hij vormt meestal kolonies op de stengel van een plant. De kolonie begint vlak onder de bloem en zakt bij het groeien steeds verder langs de stengel omlaag, tot de stengel soms geheel bezet is met de kleine zwarte beestjes. Aangetaste planten hebben flink te lijden. De bloem- en vruchtontwikkeling kan zelfs geheel tot staan worden gebracht.
Het staat niet geheel vast dat de diertjes op de foto ook daadwerkelijk zwarte bonenluizen zijn. Bladluizen zijn moeilijk te determineren en er bestaan vaak meerdere, sterk op elkaar gelijkende soorten.
