Bladpootrandwants Leptoglossus occidentalis
De bladpootrandwants hoeft niet beschreven te worden: de foto zegt meer dan genoeg. Vooral de bladvormige uitsteeksels aan de pootjes zijn kenmerkend. Overigens geldt dat alleen voor Europa, waar deze familie wordt aangeduid met de naam randwantsen. In de rest van de wereld hebben bijna alle soorten van de bladvormige pootjes. De soorten met gewone pootjes zijn er zeldzaam. In de VS en Canada wordt de familie dan ook aangeduid met de naam Leaffooted Bugs. De bladpootrandwants wordt zo'n 20 mm lang en is daarmee niet alleen een onmiskenbere, maar ook een grote soort.
De volwassen wantsen overwinteren en leggen in het voorjaar hun eitjes bij zich ontwikkelende dennenkegels. De larven zuigen voedsel op vanuit de sapstroom naar de kegels. Ze doormaken vijf fasen (instars), voordat ze eind juli of begin augustus volwassen zijn. In oktober gaan de volwassen dieren op zoek naar een plaats om te overwinteren. Dat kan een oud vogelnest zijn, een nestkastje of een boomholte, maar ook binnenshuis. In de VS komen ze vaak in grote aantallen huizen binnen. Ook in Europa worden de volwassen dieren in oktober regelmatig binnenshuis aangetroffen, maar tot dusver niet in aantallen.
In de VS is dit een heel gewone soort, vooral in het westen. In grote aantallen wordt het als een pestinsect beschouwd, want de dennenappels en -kegels komen niet tot ontwikkeling. In Europa is nog geen schade van betekenis vastgesteld.
De eerste bladpootrandwants in Europa werd in 1999 gezien in Italië. En vanaf dat moment ging het razendsnel. De eerste vondst in Zwitserland was in 2002. Frankrijk was in 2005 aan de beurt, Duitsland in 2006. In Nederland, België en Engeland waren de eerste waarnemingen in 2007. De soort is thans in de gehele Benelux algemeen aanwezig.
Als je het diertje in de hand neemt, zal het zich proberen te verdedigen met zijn steeksnuit. Maar die is maar zeer zelden in staat de menselijke huid te doorboren. Bovendien is de steek niet giftig. Wel heeft het beest een ander verdedigingsmechanisme: hij kan een zeer onwelriekend goedje afscheiden. Aan de andere kant, als je hem met rust laat, kan hij lekker ruiken naar aardbeien of appels.
De bladpootrandwants wordt ook wel kortweg de bladpootwants genoemd.
