Vuurwants Pyrrhocoris apterus
Veel mensen raken totaal in verwarring als ze voor het eerst een vuurwants zien. Is het een kever, een wesp, een vlieg? De kleuren zijn erg levendig en vaak zie je ze in enorme groepen bij elkaar. Heb je eenmaal door dat het om een wants gaat, dan wordt het allemaal gemakkelijker, want in de Benelux leeft maar één soort. Weliswaar zijn er andere rood-zwarte wantsen, maar die verschillen allemaal heel duidelijk van de vuurwants. In zuidelijk Europa komen aan de vuurwants verwante soorten voor en die lijken allemaal sterk op elkaar. De vuurwants behoort tot een eigen tamelijk kleine familie met wereldwijd zo'n 300 soorten.
De vuurwants is zo'n 9 tot 12 millimeter lang en rood met zwarte tekeningen. De nimfjes zijn bijna helemaal rood, behalve op de plekken waar later de vleugels komen. Die plekken zijn... zwart. De vuurwants is een echte alleseter. Hij zuigt aan planten, aas en dode insecten, maar gaat ook zelf op jacht naar insecten om op te eten. In de zomer vaak te zien in enorme groepen. Dit zijn gemengde groepen met volwassen dieren en nimfen door elkaar heen. Nimfen die niet voor de winter volwassen worden gaan dood. Alleen de volwassen dieren overwinteren. De vuurwants kan niet vliegen, de vleugels zijn onderontwikkeld.
De kleuren van de vuurwants (rood en zwart) zijn in de natuur typische waarschuwingskleuren, waarmee de dieren tegen vijanden zoals vogels zeggen giftig te zijn. Uit het sap dat ze uit planten zuigen, maken de vuurwantsen een heel erg gecompliceerd gif. De meeste vogels laten de vuurwants inderdaad met rust. Alleen een paar vinken en gorzen zijn niet onder de indruk en eten toch vuurwantsen. De gifstof die de vuurwants maakt is interessant. Eén van de onderdelen wordt momenteel intensief bestudeerd. Het heeft een zeer sterke antibacteriële werking. De stof doodt zelfs bacteriën die ondertussen resistent zijn tegen antibiotica. Het middel zou kunnen werken tegen de beruchte ziekenhuisbacterie (MRSA). De stof staat bekend als pyrrhocorine.
